Kto sfinansował Rewolucję Bolszewicką w Rosji?

Kto sfinansował Rewolucję Bolszewicką w Rosji?

Wolność, Równość i Braterstwo, te wzniosłe hasła wolnomularskie rozprzestrzeniły się ze słynnej Wielkiej Loży w Londynie, nie tylko na całą Europę, ale też za ocean, do kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej. Gdyby nie „rewolucja amerykańska”, w wyniku której wyłoniły się Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, nie byłoby masońskiej rewolucji we Francji. Z kolei, gdyby nie Wielka Rewolucja Francuska, nie byłoby Rewolucji Bolszewickiej w Rosji.
Jeszcze podczas trwania Kongresu Wiedeńskiego (wrzesień 1814 -9 czerwca 1815 roku), Nathan Rothschild zapowiedział, że skąpie Rosję w morzu krwi. Stało się to po tym, jak ówczesny car Rosji Aleksander I Romanow, jako jedyny z władców chrześcijańskich odmówił żydowskiemu lobby posłuszeństwa i całkowitej lojalności. Przypomnę, że w tym czasie, czyli na początku XIX wieku,  Rosja była bodaj największą potęgą na świecie, a Imperator Rosji  przewodził  powołanemu na tym kongresie „Świętemu Przymierzu”, czyli sojuszowi państw chrześcijańskich, którego celem była walka z tajnym stowarzyszeniem karbonariuszy (stowarzyszenie masońskie).

Lejba Dawidowicz Bronstein znany jako Lew Trocki i Haim Goldman znany jako Władimir Iljicz Uljanow – Lenin

Rewolucja Bolszewicka 1917 roku w różnych przekazach opisywana jest zazwyczaj jako spontaniczny zryw „klas pracujących” uciskanych od wieków przez niedobrego cara. Przywódcy rewolucji po zdobyciu przez nich władzy obiecywali poprawę bytu, tak zwanych „klas uciskanych” robotników i chłopów. Miało się to rzekomo ziścić dzięki pełnemu zaangażowaniu „klas pracujących” w rewolucję oraz wielkim talentom przywódczym uosabianym przez Władimira Iljicza Uljanowa, znanego jako Lenin, prawdziwe nazwisko –Haim Goldman i Lejby Dawidowicza Bronsteina, znanego jako Lew Trocki. Obaj byli Żydami pochodzącymi z Ukrainy. Trocki był przede wszystkim przywódcą Międzynarodówki Komunistycznej, piastował stanowisko komisarza spraw zagranicznych w pierwszym rządzie Lenina, organizator i dowódca Armii Czerwonej w czasie wojny domowej w Rosji, członek triumwiratu rządzącego po śmierci Lenina czyli od końca stycznia 1924 roku.

demonstracja – 17 październik 1905

Wszyscy główni przywódcy rewolucyjni w Rosji legitymowali się również pochodzeniem żydowskim, jak Jakow Jurowski, właściwie – Jankiel Chaimowicz Jurowsk – główny kat rodziny carskiej, Bela Kuhn, Jakow Swierdłow –przewodniczący Rady Najwyższej, przewodniczący Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego czyli najwyższego organu władzy prawodawczej, wykonawczej i kontrolującej, Feliks Dzierżyński – szef policji politycznej Czeka, przemianowanej później na GPU, NKWD, Grigorij Zinowiew – prawdziwe nazwisko Owsiej –Gerszen Aronowicz Radomyslski –   członek triumwiratu rządzącego po śmierci Lenina, zwany „rzeźnikiem Petersburga”, Mojżesz Uricki, Karol Sobelsohn znany jako Karl Radek –członek władz Międzynarodówki Socjalistycznej, Rozenfeld znany jako Lew Kamieniew –członek triumwiratu rządzącego po śmierci Lenina i kierownik centralnej europejskiej sekcji Komisariatu Ludowego Spraw Zagranicznych, Jakub Berman, Josif Dżugaszwili, znany jako Stalin, Ławrientij Beria, Genrik Jagoda, „przywódca rewolucji lutowej” i premier Rządu Tymczasowego – Aleksander Kiereński –Adler, Adolf Joffe –przewodniczący delegacji sowieckiej na rozmowy z Polską (18 marca 1918 roku w Rydze), M. Litwinor, właściwe nazwisko Mojsiejewicz Waliach –ludowy komisarz spraw zagranicznych, Łazar Kaganowicz – długoletni członek Biura Politycznego KC KPZR, inspirator „wielkiego głodu na Ukrainie, gdzie w latach 1932 -1933, szacuje się, że z głodu zmarło około 10 mln. obywateli ukraińskiej SRR, różnej narodowości. Współwinny zbrodni katyńskiej, czystki w Armii Czerwonej z II połowy lat 30’.

Lista prominentnych działaczy pochodzenia żydowskiego, którzy stawali się „władcami życia i śmierci” zwyczajnych ludzi, mogłaby zapełnić jeszcze wiele stron. Znany niemiecki socjalista Werner Sombart, w swojej książce „Der proletarische Sozialismus”, tom II, wydanej w 1924 roku, pisze, że już w końcu 1919 roku z 380 czołowych, czerwonych komisarzy, aż 300 miało pochodzenie żydowskie (78 procent), ale już w 1921 roku na 550, aż 447, czyli 80 procent, szacuje się, że w kolejnych latach ten odsetek nadal wykazywał tendencję wzrostową. W tym czasie, w Rosji, wśród ludności panowały nastroje antyżydowskie. Trwała też walka wewnątrz frakcji bolszewickiej, Judeo -bolszewicy skupieni wokół Lenina podczas rewolucji październikowej odepchnęli od władzy żydo –masońskich republikanów skupionych wokół Kiereńskiego.

A.Kiereński

Najważniejsi przywódcy bolszewiccy byli zawodowymi rewolucjonistami i w sposób umiejętny manipulowali masami społecznymi. Okazało się, że rewolucja bolszewicka nie do końca była zrywem niezadowolonych z dotychczasowego bytu mas, ale przede wszystkim, była wcześniej starannie zaplanowana, kontrolowana i finansowana przez finansjerę z Wall Street z Nowego Jorku , która to w sposób bezwzględny wykorzystała ją dla swoich partykularnych interesów. Przywódcy bolszewików w Rosji wykorzystali trudną sytuację narodu rosyjskiego spowodowaną przeciągającą się I wojną światową. Brak zmysłu politycznego i siły charakteru samego cara Mikołaja II, który dał się przez Zachód wmanipulować w tę wojnę, a potem nie potrafił z niej wyjść. Wykorzystali też nie najlepsze stosunki społeczne panujące w Rosji. Przypomnę, że ówczesne mocarstwa zachodnie, takie jak: Wielka Brytania i Francja za przystąpienie Rosji w ich walce przeciwko Imperium Otomańskiemu, przy późniejszym podziale łupów, obiecały Rosji Konstantynopol, na którym jej bardzo zależało, ze względu na geostrategiczne położenie miasta ale też i kwestie religijne odegrały ważną rolę. Zachód, od początku nie zamierzał dotrzymać obietnicy, bo knuł inny scenariusz wobec Rosji carskiej. Zamierzał rozpętać wielką rewolucję bolszewicką, zainstalować w Rosji komunizm, po to by zniszczyć ten potężny kraj w „imię postępu i równości ludzi”.

Mikołaj II Aleksandrowicz Romanow – ostatni cesarz rosyjski, ostatni  król Polski, wielki książę Finlandii, panujący w latach 1894–1917. 

Należy dodać, że car Mikołaj II otaczał się niekompetentnymi doradcami i takimi którzy nim manipulowali. Jednak z drugiej strony, przez pewien czas miał u swojego boku Piotra Arkadiewicza Stołypina, człowieka o silnym charakterze, realnie patrzącego na rzeczywistość. Stołypin, który w latach 1905 -1907 stłumił w Rosji ruchy rewolucyjne, a kiedy w 1906 roku objął urząd premiera , powiedział: „ – Dajcie państwu 20 lat wewnętrznego i zewnętrznego spokoju, a nie poznacie Rosji! „ Inicjator reformy agrarnej dającej podstawy do stworzenia warstwy zamożnego chłopstwa, rozwijał gospodarkę. W Rosji przed rewolucją wokół stolicy –Petersburga, jak i innych największych miast, takich jak: Moskwa, Omsk, Samara, Niżnyj Nowgorod…, prowadziły działalność setki średnich i dużych przedsiębiorstw przemysłowych. Rozwój gospodarki wymuszał coraz większe wydobycie surowców naturalnych, w tym ropy naftowej. Warto dodać, że już w 1901 roku z pól naftowych Baku wydobycie tego surowca stanowiło ponad połowę światowego wydobycia. W niektórych gałęziach gospodarki zaczęto wdrażać nowe technologie, dotyczyło to: produkcji samochodów, przemysłu lotniczego, morskiego, chemicznego, budowy kolei… Premier Stołypin rozumiał, że tylko zdolna do podejmowania zdecydowanych działań władza państwowa może zagwarantować spokój i stabilność państwa, dlatego też zdecydowanie sprzeciwiał się wszelkim radykalnym ideologiom. Z tego powodu w 1907 roku, po pierwszych nieudanych próbach wywołania rewolucji bolszewickiej w Rosji, rozwiązał Parlament czyli Dumę Państwową i dokonał zmiany w ordynacji wyborczej na korzyść ugrupowań prawicowych.

Wielu historyków, politologów, znawców problematyki, wyraża pogląd, że gdyby udało się zrealizować zainicjowane zmiany, doktryna bolszewizmu nie znalazłaby żadnej pożywki dla rozwoju w Rosji. Piotr, Arkadiewicz Stołypin, ten wybitny mąż stanu był oczywiście przeszkodą dla bolszewików i po kilku nieudanych próbach pozbawienia go życia, został zastrzelony w Kijowie, w 1911 roku, przez Żyda Mordechaja Bogrowa. Warto też dodać, że car został zdradzony przez część swoich oficerów, którzy przeszli na stronę wroga.

Tę gospodarczą koniunkturę przerwała Rewolucja Bolszewicka. Przed 1920 rokiem produkcja spadła do niespełna ¼ poziomu sprzed rewolucji, a w kraju zapanował ogólny zamęt i potworny głód, który zbierał obfite żniwo.

Car Mikołaj II i jego rodzina

W nocy z 16/17 lipca 1918 roku car Mikołaj II Romanow i jego rodzina zostali zamordowani przez oddział Czeka, w Swierdłowsku, mieście  leżącym po azjatyckiej stronie u podnóża Uralu. Nazwa miasta pochodziła  od nazwiska zawodowego rewolucjonisty pochodzenia żydowskiego, Jakowa Swierdłowa –Solomona,  który z Moskwy nadzorował egzekucję Carskiej Rodziny. Wyrok wykonał pluton egzekucyjny  pod dowództwem Jakowa Jurowskiego, w piwnicach Domu Ipatiewa, w którym  przetrzymywano carską rodzinę. Od 1991 roku  miasto nosi nazwę Jekaterynburg. Mord dokonany na rodzinie cara nosił wszelkie znamiona mordu rytualnego. Wszyscy egzekutorzy mieli pochodzenie żydowskie, z ofiar pozyskano krew, został on dokonany w dniach  kiedy wypadało żydowskie święto –rocznica zburzenia pierwszej i drugiej świątyni jerozolimskiej. Oprawcy posłużyli się, m.in. karabinami, rewolwerami Nagant, bagnetami.

Jakow Michajłowicz Jurowski, właściwie Jankiel Chaimowicz Jurowski (1878 -1938) w Moskwie, pochodzenie żydowskie, działacz bolszewicki, przewodniczący komisji śledczej przy Trybunale Rewolucyjnym, morderca Rodziny Carskiej. 

krystyna wilanowska

 

Koniec części I.
Zapraszamy do lektury części II, która ukaże się w sierpniowym numerze gazety “My Słowianie”, już w następnym tygodniu.

 

2 komentarze

Dodaj komentarz